
Projelerde yaşanan çatışmalar yapıcı veya yıkıcı olabilir ve ikisini birbirinden ayırmak zor olabilir. Çatışmanın hangi seviyede olduğu yaklaşımınızı belirler;
Seviye 1: Çözülmesi gereken problem
Günlük hayal kırıklıkları bu seviyede oluşur. İnsanlar farklı görüşlere sahip olabilir, yanlış anlaşılmalar yaşanabilir, çatışan hedefler veya değerler mevcut olabilir ve proje ekip üyeleri endişeli hissedebilirler.
Bu seviyede proje ekibi neyin ters olduğunu ve nasıl düzeltileceğini belirlemeye odaklanır. Bilgi serbestçe akar ve işbirliği canlıdır. Ekip üyeleri açık, spesifik ve gerçeklere dayanan sözcükler kullanır. Dil, geçmişten değil, burada ve şimdidedir. Ekip üyeleri, yanlış iletişimin meydana geldiğini düşünürlerse birbirleriyle iletişime geçerler. Ekip üyeleri iyimserdirler. Seviye 1, yapıcı anlaşmazlık seviyesi olarak düşünün.
Seviye 2: Anlaşmazlık
2.seviyede sorunu çözmek kadar kendini korumak da önemli hale gelir. Ekip üyeleri, sonunda iyi bir sonuç elde etmek veya geleceğini varsaydıkları bir uzlaşma pozisyonu oluşturmak için birbirlerinden uzaklaşırlar. Stratejileri test etmek, tavsiye ve destek almak için diğer ekip üyeleriyle görüşebilirler. Bu seviyede, iyi huylu şakalar, yarı şakacı laf sokmalara doğru ilerler. Düşmanca değil, sadece ihtiyatlı davranılır. Kelimeler özelden genele doğru ilerler. Duvarlarını örerler, bildikleri her şeyi paylaşmazlar. Gerçekler, yorumlara göre ikinci planda kalır ve gerçekte ne olduğu konusunda kafa karışıklığı vardır.
Seviye 3: Yarışma
3.seviyede amaç kazanmaktır. Önceki çatışmalar ve sorunlar çözül(e)memişse bileşik bir etki ortaya çıkar. Çoğu zaman, birden fazla sorun daha büyük sorunlar halinde kümelenir veya bir “neden” yaratır. Yanlış anlamalar ve güç politikaları hizipleşmeler ortaya çıkarır.
İnsanlar kendilerini bir tarafa ya da diğerine hizalamaya çalışırlar. Taraflar pozisyonuna destekçi “kazanmaya” çalışırlar. Sorunlar ve insanlar eşanlamlı hale gelir. Aşırı genellemeler yapılabilir: “Kodunu kontrol etmeyi her zaman unutur” veya “Kodunu asla kontrol etmiyorsun” vb.” Karşı taraf hakkında varsayımlarla konuşulur: “Ne düşündüklerini biliyorum, asıl meseleyi görmezden geliyorlar.” Kendilerinin yardımsever, diğerlerinin ise hayırsız olduğu yönündeki görüşler abartılır: “Ekibin iyiliği için her zaman taviz veren benim” vb.
Tartışmalar ve suçlamalar artar. Bu kavgacı ortamda barış önerileri dirençle karşılaşabilir.
Seviye 4: Sefere Çıkma
4.seviyede durumu çözmek zordur. Ekip üyeleri, sorunların “diğer tarafındaki” kişilerin değişmeyeceğine inanırlar. Tek seçeneğin kendilerinin veya diğerlerinin ekipten çıkması olduğunu düşünebilirler. Ekip içi gruplar oluşur. Bir grupla özdeşleşmek, bir bütün olarak ekiple özdeşleşmeyi gölgede bırakabilir. Ekibin kimliği zedelenebilir. İnsanlar ve pozisyonlar bir bütün olarak görüldüğünde insanlar fikirlerinden ziyade bağlantıları nedeniyle saldırıya açık hale gelirler. Bu saldırılar, belirli konu ve gerçeklerden ziyade, çatışmanın odağı haline gelen, gerçekçi olmayan sert bir dil biçiminde gelişir.
Seviye 5: Dünya Savaşı
5.seviyede savaş çığlıkları duyulur. Birinin kazanması yeterli değildi, diğerleri kaybetmelidir. Amaç, “Bu korkunç durumun bir daha yaşanmayacağından emin olmalıyız!” şeklindedir. 5. seviyede yalnızca tek bir seçenek vardır: Savaşçıları (diğer bir deyişle ekip üyelerini) birbirlerine zarar vermemeleri için birbirlerinden ayırmak. Yapıcı bir sonuç alınamaz.
Türkçe eğitimler
İngilizce eğitimler