Bu ülkede Kurtuluş Savaşı’nın yaklaşık 80 yıl önce bittiğini düşünenler yanılıyorlar. Savaşlarda gerileyen, yenilmeye başlayan taraf strateji değiştirir. Belki geri çekilir, belki yenilmiş gibi yapar ama savaş bir kez başladımı kolay kolay bitmez.
Kurtuluş Savaşında “eli silah tutan ve tutamayan” herkes savaşa çağırılmış. Hatta köy köy dolaşılıp zorla alınanda olmuş, alınan kadar kaçanda olmuş. Fakat Kurtuluş Savaşı’nın birinci bölümünü zafer ile kapamışız.
Eli silah tutanlar kazandık diye silahlarını bırakmamışlar, yeni bir ülke kurmak için adımlar atılmış, devrimler yapılmış, Cumhuriyet kurulmuş. 2. aşamayıda başarıyla geçmişiz.
Tüm bunlar esnasında tek bir soru sorulmuş “Bu ülkenin gerçekten neye ihtiyacı var?” ve “Biz bu konuda ne yapabiliriz?”
Ya sonra?
Atatürk’ü kaybetmenin ardından bu soruları sormak yerine başkalarının bize neye ihtiyacımız olduğunu ve ne yapmamız gerektiğini dinler olmuşuz. Gel gör ki giderek sessizleşmişiz, sadece dinler olmuşuz.
Bu ülkenin neye ihtiyacı var sorusunu tekrar yüksek sesle sormak ve kendimce yanıtlamak istiyorum;
Yol, su, elektrik, altyapı vb. şeyleri söylemeyeceğim. Bence onları da var edecek daha temel şeyleri söylemeye çalışacağım
Bu ülkenin okuyan, okuduğu için yazan, yazdığı için düşünen insanlara ihtiyacı var. Rakı masalarında ulvi sözlerle hayali kurtarılmalara değil.
Bu ülkenin sağlık ve sıhhatine önem veren, çevresininde önem vermesini sağlayan insanlara ihtiyacı var. Doktor, gazeteci herkesin diş sağlığından, sigara içmemeye kadar örnek teşkil edecek davranışlarda bulunmasına ihtiyacı var.
Organ bağışı, hayvan barınaklarına destek, kan vermek gibi hayatı ve yaşamı destekleyen kampanyalarda aktif rol alan, ancak bunlarla vicdanını rahatlatmayıp hep daha fazlasını yapmaya çalışan insanlara ihtiyacı var.
Askere nasıl gitmem diye takla atmayıp, bir gün bu ülkeyi savunmak zorunda kalırsam ne yapmam gerektiği öğrenmeliyim ve bende diğer tüm Türk erkekleri gibi bu yoldan gururla geçmeliyim diyen insanlara ihtiyacı var. Çünkü diğerlerinden çok var.
Bilgisini paylaşan, paylaşmayı isteyen, faydalı olmayı amaç edinmiş ilkeli insanlara ihtiyacı var.
Çaresizlikten ağlamak yerine umudu hedef edinen, arabeski milli marşı yapmamış, dinç, güçlü ve vatansever insanlara ihtiyacı var.
Ahlakı sadece din kitaplarında yada ilköğretimde bırakmayan, yaşamını etik ilkelere dayandırarak dürüst olma cesaretini gösterebilen insanlara ihtiyacı var.
Kendi konularında dünyayı takip eden, güncel, teknolojiyi en iyi şekilde kullanıp en iyi şekilde işini yapmaya çalışan, teknolojiyi bir tehdit değil aksine daha iyi kullanabilme eksikliğini hisseden insanlara ihtiyacı var.
Bu ülkenin laf salatalarına değil, gerçekten değer katacak, faydalı olacak şeylerle vaktini dolduran insanlara ihtiyacı var.
Bu ülkenin parmakla gösterilen, başarıları herkes tarafından takdir edilen, parlak ve keskin zekamızı kurnazlıklarla değil farklılık yaratan başarılarıyla gösteren insanlara ihtiyacı var.
Özgüveni yüksek, korkmayan, odaklanabilen, sevgi ve saygı kelimelerinin anlamlarını bilen insanlara ihtiyacı var.
Henüz silah bırakmak için çok erken. Hak ettiğimiz yaşamı ve itibarı elde edebilmek için daha çok çalışmamız gerekiyor.
Bu ülkenin hepimize ÇOK ama ÇOK ihtiyacı var.
Aşağıdaki yazıları da beğeneceksiniz:
- Bile Bile Yaptığımız Yanlışlar
- Allah aşkına kıyaslamayın
- Başarmaktan Korkmak
- Neden ilk önce Yıldız Oyuncular kaçar?
- İçimden Hiç Bir Şey Yapmak Gelmiyor!
- Liderin Yükü Ağır Olur
- Herkes Rolünü İyi Oynayacak
- Sahte Fırsatlar
- İşten Ayrılma Adabı
- Serbest çalışmak – Freelancing – 1
Bu ülkenin askerlik bütün modern ülkelerde profesyonel olmuşken, herkesi askere alma mantığından kurtulmuş insanlara ihtiyacı var, ve tabiki blog yazarlarına.
Eğer askerliği sadece hayatın en verimli döneminde 6-12-18 aylık bir mahrumiyet olarak görüyorsanız haklısınız. Ama askerliğe 70 milyonu genelleyen bir gözle bakarsanız tuvalet adabı dahil ilk defa medeniyet gören binlerce insan için bir fırsattır. Köyde evlenebilmesi için askerlik şartını aşması esas olanlar için bir basamaktır. Diğert devletlere Xbin askerimiz var demek onları yıldırmaktadır. Askeri kutaların olduğu bölgelerdeki esnafın ve ailelerinin geliri o askerlere bağlıdır, profesyonelleştirmeden bunları çözmek gerekir. Askeriye bir şekilde 5N1K düşünmeyi öğretir, beyinsizlerin orada hiç bir mantık yok dediği askerlikte 5000 yıllık bir tecrübenin mantığı ile doludur. Askerlik kişisel olarak değil toplumsal olarak ele alınıp çözüme kavuşturulana kadar blog okuyucularının bencilliği bırakıp diğer ana kuzuları gibi eşit şartlarda askerliği layıkıyla yapmaları gerekir.
Rastgele askere alıp 2 ay eğitim verdiğiniz 100 kişiyi 3 kişilik profesyonel özel tim kayıp vermeden yok edebilir. (Arap-İsrail savaşlarında görünen gerçeği sizce komşu ülkelerimizin paşaları bilmiyormu sizce) Bunu görüp hala savunan insanlar olduğunda ben burda art niyet arıyorum. (size değil ama sistemi böyle yürüten insanlara lafım) İnsanlar bu ülkenin ve ordunun güçlenmesini istiyolarsa, profesyonel bir ordu istemeliler. Ben askerleri zorla alıp bilgisayar başında kod yazacaksınız diye zorlamıyorsam, onlarında beni askere zorla alma hakları yoktur diye düşünüyorum. İstediğim sizinle polemiğe girmek değil, askerlik anılarınızı sizin ağzınızdan dinlemiştim. Zor bir askerlik yaptığınızı biliyorum, ama sizin işiniz askerlik değil, bırakalım her işi profesyoneller yapsın, sizin gibi değerli bir insan orda ölseydi çok yazık olurdu bu ülke işte o zaman kaybederdi. Kolay olan ezberden nutuk atmak, mantık ve dünyadaki örnekler dururken biz neden 100 yıl öncenin gerçeklikleriyle yaşamaya mecbur bırakılıyoruz.